Postironicznie

Wsparcie: https://buycoffee.to/postironicznie „Co nas nie zabije to nas wzmocni” czy „co nas nie zabije to uczyni nas słabszymi”? Czy porażka to coś, czego powinniśmy zawsze unikać? Czy uniwersytety są miejscami, gdzie powinno się tworzy bezpieczne przestrzenie, w których młodzi ludzie mają być chronieni przed konfrontacją z odmiennymi od ich własnych poglądami? Co to wszystko ma wspólnego z rozwojem psychologii i psychoterapii? Wiele odcinków naszego podcastu poświęciliśmy pozytywnym społeczno-kulturowym efektom powstania kultury terapeutycznej. W najnowszym mierzymy się z odwrotną stroną medalu. Próbujemy pokazać, że zbyt skrajnie rozumiany postulat chronienia ludzi przed wszelkimi dyskomfortowymi sytuacjami, takimi jak choćby skonfrontowanie się z odmiennym od naszego poglądem wcale nie jest korzystny. Wyjście ze swojej własnej strefy komfortu / swojej własnej intelektualnej i światopoglądowej bańki jest przecież czymś, co pozwala nam się rozwijać. Nasz mózg potrzebuje wyzwań, także tych, które prowadzą do porażek. Porażka poddana refleksji i odpowiednio wykorzystana jest źródłem doświadczenia i wiedzy. Porażka uczy nas pokory, a pokora – w odróżnieniu od upokorzenia – jest nie tylko moralną cnotą, lecz również psychiczną i emocjonalną siłą. Zapraszamy do odsłuchania najnowszego odcinka, w którym poddajemy krytyce fenomen tzw. kultury sejfizmu.

Wsparcie: https://buycoffee.to/postironicznie Każdego dnia docierają do nas nowe, mrożące krew w żyłach doniesienia z wojny w Ukrainie oraz na Bliskim Wschodzie. Internet pęka w szwach od kolejnych kanałów, w których pojawiają się treści dotyczące „wojny”, „strategii wojennych”, „sztuki wojny”, „geopolityki”, gdzie namawia się nas również do wykorzystywana strategii wojennych w naszym codziennym życiu zawodowym czy osobistym. Nie tylko biznes i polityka, ale również system szkolny, uniwersytecki i naukowy nastawiony jest wciąż przede wszystkim na rywalizację przedstawianą jako gra o sumie zerowej (win-lose). Na lekcjach historii w szkole uczymy dzieci, że ludzka historia to historia wojen i konfliktów prowadzonych przez królów i władców politycznych, a to, co się działo „pomiędzy” to jedynie przyczyny lub konsekwencje jednej lub drugiej wojny. Czy świat to rzeczywiście jedno wielkie pole bitwy? Czy nikt nie rodzi, nie pielęgnuje, nie buduje, nie użyźnia, nie tworzy? A może wystarczy tylko trochę odwrócić głowę? W kolejnym odcinku naszego podcastu zajmujemy się ideami strategii budowania pokoju oraz sprzeciwu bez użycia przemocy (tzn. sprzeciwu obywatelskiego). Odwołujemy się do najnowszych wyników badań empirycznych kierowanych przez Ericę Chenoweth, które pokazują dwukrotnie większą skuteczność kampanii oporu bez użycia przemocy w drodze do przekształcenia państw autorytarnych w społeczeństwa demokratyczne. Mówimy o opisywanych przez Rene Sharpa, a stosowanych wielokrotnie w historii (np. Gandhi, Martin Luter King, Polska Solidarność czy tzw. kolorowe rewolucje) metodach sprzeciwu obywatelskiego. Analizujemy ich słabe i mocne strony i próbujemy wyobrazić sobie świat, w którym ludzie zaczynają interesować się i inwestować kapitał (ekonomiczny, społeczny, kulturowy, polityczny) w badania nad strategiami budowania pokoju. Zapraszamy do wspólnego ontologiczno-aksjologicznego eksperymentu pomyślenia świata inaczej.

Wsparcie: https://buycoffee.to/postironicznie – Wytłumacz mi, o co chodzi w tym feminizmie? – Skąd wiesz, że jesteś kobietą/mężczyzną/osobą niebinarną? – Dlaczego jesteś taka niegrzeczna? – Ale o co Ci chodzi, my przecież tylko sobie żartujemy? – Po co od razu tak się denerwować? Nie możesz mi tego spokojnie wytłumaczyć? Na te i wiele podobnych pytań feministki czy osoby LBGT+ muszą w naszym kraju odpowiadać dzień w dzień. A osobom pytającym w większości przypadków nie chodzi wcale o to, aby coś zrozumieć, a raczej by umocnić istniejącą strukturę nierówności poprzez podważenie doświadczeń osób z grup marginalizowanych, zdominowanych czy mniejszościowych. W kolejnym odcinku naszego podcastu bierzemy na nasz filozoficzno-socjologiczny warsztat stosunkowo nowe pojęcie wyzysku epistemicznego, abyście mogli być na bieżąco w najaktualniejszych dyskusjach dotyczących kwestii społecznych. Alicja Pietras rozmawia w nim z Magdą Durmałą, studentką Kolegium Interdyscyplinarnych Studiów Międzyobszarowych Uniwersytetu Śląskiego. Dowiecie się z niego, co to jest wyzysk epistemiczny, sealioning czy wypalenie ontyczne. Powiemy o przymusowej, nieodpłatnej i wykańczającej pracy emocjonalnej, do której zmuszane są wszystkie „te dziwne osoby” tylko po to, aby zachowane było obowiązujące status quo a system społeczny mógł się odtwarzać bez zmian. Zastanawiamy się też, czy można coś na to zaradzić. A tym, którzy mają naprawdę dobre intencje spróbujemy podpowiedzieć, w jaki sposób rozmawiać z osobami z grup dyskryminowanych i mniejszościowych, aby ich nie wyzyskiwać. Magda poleca Wam również stronę: https://zaimki.pl/

Wsparcie: https://buycoffee.to/postironicznie Czym jest jaźń, w jaki sposób powstaje i jaka jest jej struktura? Czy można świadomie wpływać na kształt i strukturę swojej jaźni? Kim są współcześni stoicy i co praktyka stoicka ma wspólnego z zagadnieniem jaźni? Co łączy współczesną praktykującą stoiczkę i filozofkę zgłębiającą ontologiczną istotę jaźni? W kolejnym odcinku podcastu Alicja Pietras i Jola Księżak (praktykująca stoiczka, współorganizatorka wielu działań promujących współczesny stoicyzm, m.in. Stoickiego Klubu Polemicznego oraz STOISKA) rozmawiają na temat relacji pomiędzy stoicyzmem a jaźnią. We wspólnym dialogu próbujemy uchwycić te elementy koncepcji jaźni, które są dla nas wspólne: opowiadamy o relacyjnym i dynamicznym charakterze jaźni, o znaczeniu refleksji w procesie kształtowania, wyodrębniania i integrowania swojej jaźni, o praktykach i ćwiczeniach stoickich służących pracy nad jaźnią. Nasza rozmowa ma równocześnie bardzo szeroki wymiar osobisty. Opowiadamy o tym, jak to jest być filozofką/stoiczką? Czy można być filozofką/stoiczką nie wiedząc o tym? Jaką rolę w kształtowaniu naszego poczucia bycia filozofką/stoiczką ma nasze działanie w świecie oraz relacje z innymi ludźmi. Czy proces refleksyjnego kształtowania jaźni może być niebezpieczny oraz jaki jest związek między tego typu praktykami a naszą wolnością. Link do fanpagu Stoiska: https://www.facebook.com/spotkania.stoisko

Wsparcie: https://buycoffee.to/postironicznie „Bez pracy nie ma kołaczy”, „Kto nie pracuje ten nie je”, „Należy szanować każdą pracę” – każdy z nas słyszał te zdania wielokrotnie, ale kto zastanawiał się, co oznacza występujące w nich słowo „praca”? Jakie rodzaje działalności człowieka określane są mianem „pracy”, a jakie nie… i dlaczego. Które „prace” są w kulturze i społeczeństwie zauważane i cenione, a które nie. Na czym polega fenomen tzw. niewidocznej pracy? Czy kobieta, która „zostaje w domu”, rodzi i wychowuje dzieci, robi zakupy, sprząta i gotuje pracuje, a jeżeli nie – to co w takim razie robi? Czy można nazwać pracą czynność, którą sama wykonująca ją osoba uważa za pozbawioną jakiegokolwiek sensu, tylko dlatego, że ktoś za nią płaci? Na to i kilka innych pytań spróbujemy odpowiedzieć w dziesiątym już odcinku naszego podcastu, którego tematem jest pojęcie „pracy”. Przedstawiamy w nim opisywane przez Hannah Arendt rozróżnienie na pracę (labor), wytwarzanie (work) oraz działanie, pokazując, jak te pochodzące jeszcze ze starożytnej Grecji, lecz obecne w wielu europejskich językach słowa wpływają na nasze postrzeganie różnych ludzkich czynności. Przywołujemy Karola Marksa jako tego, który przyczynił się do uznania pracy za najważniejszą czynność ludzką, przenosząc ją ze sfery prywatnej do sfery publicznej, czyniąc tym samym ważną kwestią polityczną. Odnosimy się również do takich współcześnie aktualnych problemów jak tzw. „kultura zapierdolu”, problem „life-work balance” czy opisywany przez Davida Graebera fenomen „pracy bez sensu”. Zastanawiamy się również, czy nasza działalność jako podcasterów może zostać nazwana pracą czy może jesteśmy tylko „klasą próżniaczą”. W konsekwencji dochodzimy do wniosku, że warto byłoby sformułować wielokryterialną koncepcję pracy – do czego namawiamy młodych zdolnych filozofów!